سلامم کن سلامم کن سلامم؛
شدم تنهاترین تنهای عالم؛
دوایم کن دوایم کن دوایم؛
ک من سرشاره دردو اهو نالم؛
رهایم کن رهایم کن رهایم؛
بمیرای عشق تا من هم بمانم؛
صدایم کن صدایم کن صدایم؛
کجا رفتی تو بی دردو هوایم؛
نگاهم کن نگاهم کن نگاهم؛
ببین دستو تیغو خون رگایم؛

تورو خدابعدمن مواظب خودت باش♥
گريه نکن آروم بگيربفکرزندگيت باش♥
غصم ميشه اگ بفهمم داري غصه ميخوري♥
شکايت ازکسي نکن بااينک خيلي دلخوري♥
دلت نگيره مهربون عاشقتم اينوبدون♥
دلم گرفته ميدوني ازهم جداکردنمون♥
دل نگرونتم همش اگ خطاکردم ببخش ♥
بازم منوبخاطرتموم خوبيات ببخش♥
اصلأفراموشم کن وفک کن منونداشتي♥
 اينجوري خيلي بهتره ازهمديگ جداشيم♥ 
بروبگوتنهايي روخيلي زياد دوسش داري♥
اگ ک تنهابموني باکسي کاري نداري♥♥♥♥
♥!تاابدعشقمي♥

حرفهای ناگفته دارم  حرفهای ک فوران شان تمام وجودم را ب عرق وامیدارند اما تاب زبان ک میرسند خفه میشوندانگار چیزی دیگر نیست ان همه بودن صدایم لرزان میشود سلام را ب زور قورت میدهم نگاهش انگار ب جنگ امده من میبینمو او شاید کورست یاشاید اصل ادم نباشد نمیدانم از ک این سنگ بودن را اموخته. من هرقدر سنگو سنگین اسمش ک میاید ازموم نرم ترمیشم؛تمام وجودموراجمع میکنم احساسو عشقو دردو اهو فراقش میشود یک جمله؛
دوســـــــــتت دارم؛
فقط گفت میـــــــــدانم؛
نگفت منم دوستت دارم؛
گفت میـــــــــدانم؛

عمریست نگفتم دلیل بی کسیم را؛
دلیل زجرو اه تنهایم را؛
فریاد میزنم هرشبو هردم؛
بغضهای نشکسته ی رویایم را؛
یاد میارم  ساده اما بدون غم؛
عشقهای کوچیک بچگیم را؛
چندیس باحرفو حروف میجنگم؛
نگا دستهای خونی دعوایم را؛
دلی ک بریدم از بودنهای باهم؛
زار میزند بی صدا تنهایم را_

لبی خندان ولی پرخون
سری بالا ولی بی جون
بگو هرجا بمیرتنها
صدات کردم؛تو نشنیدی
جفا کردی تو بد بودی
نگات بامن دلت بااون
غمت بامن صفابااون
بگو بامن بمون بااون
شبت بامن لالات بااون 
دعا ازمن جزات بااون؛

پاهایم را که در آب میزنم ، ماهی ها جمع میشوند شاید اینها هم فهمیده اند که یک عمره طعمه ی روزگار بوده ام !

بی تو مهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم، شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه که بودم، درنهان خانه ی جانم گل یاد تو درخشید، باغ صد خاطره خندیدعطرصد خاطره پیچید، یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم، پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم،ساعتی برلب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت، من همه محو تماشای نگاهت،آسمان صاف وشب آرام بخت خندان وزمان رام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب، شاخه ها دست برآورده به مهتاب، شب وصحراوگل و سنگ، همه دل داده به آواز شباهنگ،یادم آید تو به من گفتی:که از این عشق حذر کن، لحظه ای چند بر این آب نظر کن، آب آئینه ی عشق گذران است، تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است، باش فردا که دلت بادگران است! تافراموش کنی چندازاین شهرسفرکن!به توگفتم حذر از عشق!ندام، سفر از پیش تو هرگز نتوانم، روز اول که دل من به تمنای تو پر زد، چون کبوتر لب بام تو نشستم، تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نگسستم بازگفتم توصیادی من آهوی دشتم تابه دام تودرافتم همه جاگشتم وگشتم حذرازعشق ندانم،نتوانم اشکی ازشاخه فروریخت مرغ شب،ناله ی تلخی زدوبگریخت.... اشک درچشم تولرزید ماه برعشق توخندید یادم آیدکه:دگرازتوجوابی نشنیدم پای دردامن اندوه تنهای نکشیدم نگسستم نرمیدم رفت درظلمت غم، آن شب وشبهای دگرهم نه گرفتی دگرازعاشق آزرده خبری هم نکنی دگرازآن کوچه گذرهم بی تواما،به چه حالی من ازآن کوچه گذش

میان گریه خندیدن قشنگ است؛ بااشک چشم رقصیدن قشنگ است؛ قلمو دفترت افتادن کنج اتاق برداشتو درد دل نوشتن قشنگ است؛ تا کی داد بی صدا هردم خدارا رفتنو گفتن عاشقم باباقشنگ است؛ تا کی تکرارکنی؛بگم؟ نگم؟ سیلیه محکم او خوردن قشنگ است؛ تاکی جلوی اینه ب خودمیرسی باقرمزی صورت لبخند قشنگ است؛ تاکی ترس بگیرد اورا زتو یکبارجرأت نترسیدن قشنگ است؛

روزگارم بد بی گنا گذشت باهر ک بودم زد تیغوبد گذشت؛ من نیز میرم تاتنهاشوم۰ کم بود اب ولی از سر گذشت